پیمایش در تبیین اصول طراحی فضاهای آموزشی کودکان

تنوع موضوعات معماری، استفاده از روش های تحقیق متفاوتی را امکان پذیر می سازد. از اینرو شناخت دقیق موضوع به انتخاب روش تحقیق مناسب کمک می کند. در پژوهش حاضر، انتخاب روش تحقیقی که بتوان به کمک آن به اصول طراحی فضاهای آموزشی و کمک آموزشی کودکان 3 تا 6 ساله  با رویکرد ارتقاء خلاقیت آنان در ایران راه برد، مستلزم آشنایی با هر یک از سامانه های معماری (در فضاهای آموزشی) و سامانه انسانی (در حوزه های  خلاقیت و کودکان) می باشد. شیوه های خاص مطالعه کودکان، محدودیت های موجود در روند ارزیابی خلاقیت به وسیله آزمون های مربوط و نیز تعدد مداخله گرها در حوزه خلاقیت، شیوه تحقیق توصیفی ـ تبیینی را  طلب می کند. در این شیوه محقق، موضوع مورد بررسی را به دقت مشاهده نموده و مشاهدات خود را توصیف می نماید. یکی از شیوه های تحقیق توصیفی، تحقیق پیمایشی (زمینه یابی) است. در این روش، پس از انتخاب نمونه مورد مطالعه و جمع آوری داده ها به وسیله پرسشنامه یا مصاحبه، با روش تحلیل عوامل مهم ترین متغیرهای موثر در تحقیق به دست می آید. بر اساس ارتباط متغیرهای مذکور، مدلی فرضی پیشنهاد می گردد. پس از تأیید درستی مدل پیشنهادی به وسیله محاسبات آماری، تکنیک های طراحی را می توان بر اساس مدل حاصل استخراج نمود. در تحقیق حاضر پس از انجام مراحل مذکور، تکنیک های طراحی حاصل، توسط معماران به صورت تصاویر قابل درک برای کودکان اسکیس شده و یکبار نیز از کودکان 3تا 6 ساله در مورد تصاویر نگرش سنجی شد. در صورتی که نگرش سنجی کودکان نیز، مدل فرضی را تأیید کند، می توان به تبیین اصول طراحی در موضوع مذکور پرداخت. به طور خلاصه مقاله حاضر، تلاشی است جهت توضیح روش تحقیق پیمایشی ـ اکتشافی  برای دستیابی به اصول طراحی فضاهای آموزشی و کمک آموزشی کودکان با رویکرد ارتقاء خلاقیت آنان در ایران